உன்னைப் பார்த்து மற்றவர் கேலியும் கிண்டலும் செய்தபோதும் நீ அவற்றைப் பொருட்படுத்தாமல் எப்படி ஒரு செயலில் ஈடுபட்டுச் சாதித்தாய் என்பதை விளக்கி எழுதுக.

S. Dakanie . செ. தஷ்ணி. 4 HTL . 20.2.2009.

A movie clip which was shown to the pupils. In which a mechanic suggested something in a presentation. Thus, the presenter felt uncomfortable. He insulted the mechanic and asked him to get out of the room. Than the mecahnic felt ashamed and wanted to proof himself right. In the end the mechanic succeeded. Pupils were asked to wirte a essay on how a student proofed him/herself right despite others teasing.

அன்று இனிய மாலைப்பொழுது. காற்று மெல்ல வீச, மரங்கள் அசைந்தாடின. பள்ளியின் வாசலைவிட்டுக் கிளம்பிய ஒரு இனிமையான புல்லாங்குழல் இசையைக் கேட்ட நான் திரும்பிப் பார்த்தேன். அங்கே கண்ணன் புல்லாங்குழலை வாசித்துக்கொண்டு இருந்தான். அந்த அழகிய கண்ணன் சிலையை நான் ரசித்துப் பார்த்தேன். அந்தக் கண்ணன் சிலையைக் காணும்போதெல்லாம் எனக்கு அன்று நடந்த சம்பவம் மனத்தில் தோன்றும்.

சுமார் இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு இந்த சம்பவம் நடைபெற்றது. உயர்நிலை இரண்டில் படித்துக்கொண்டிருந்த நான் சந்தர்ப்ப சூழ்நிலையினால் இரண்டு உயிர்த்தோழிகளைப் பெற்றிருந்தேன். அவர்கள் இருவரும் இசையில் வல்லவர்களாகத் திகழ்ந்தனர். அவர்களுடன் நான் எங்குச் சென்றாலும் ஒரு சிறந்த கச்சேரியை , அதாவது அவர்கள் இருவரும் பாடுவதைக் கேட்டுக்கொண்டு தான் செல்வேன். தேன் போன்ற இனிமையான குரல்களைப் பெற்றிருந்த அவர்கள் சிறந்த பாடகர்களாக விளங்கினர். இவர்களின் இசைத் திறமையைக் கண்டு வியந்த நான், நானும் இசையில் சிறந்து விளங்க வேண்டும் என்ற வேட்கை கொண்டேன். என்னுடைய இரண்டு தோழிகளின் அறிவுரையின்படி நான் வீணையை வாசிக்கக் கற்றுக்கொள்ள ஆரம்பித்தேன்.

வழக்கம்போல அவ்வாண்டின் பள்ளி இசைப்போட்டி நடைபெற இருந்தது. போட்டியின் மூலம் இந்திய இசையின் அற்புதத்தைப் பள்ளிக்குச் சித்தரிக்க என்னுடைய நண்பர்கள் ஆசைப்பட்டனர். அதனால், அவர்கள் இருவரிம் போட்டியில் கலந்துகொள்ள தீர்மானித்தனர். என் உயிர்த்தோழிகளான அவர்கள் எச்செயலில் இறங்கினாலும் என்னையும் கலந்துகொள்ள அழைப்பார்கள். அதனால், அவர்கள் என்னை இசைப்போட்டியில் பங்கேற்கும்படி வற்புறுத்தினர். என்னுடைய நண்பர்களின் மனத்தைப் புண்படுத்த நான் விரும்பாததால் நான் போட்டியில் பங்கேற்க இசைந்தேன். என்னுடைய முடிவை அறிந்த அவர்கள் மகிழ்ச்சியில் துள்ளிக் குதித்தனர். நாங்கள் போட்டிக்காகப் பயிற்சி செய்ய ஆரம்பித்தோம்.

ஒரு போட்டியில் பங்கேற்பது நான் நினைத்ததுபோல ஒரு சுலபமான செயலாக அமையவில்லை. என்னுடைய நண்பர்களின் திறமைக்கு என்னால் வீணையை வாசிக்க இயலவில்லை. நான் எவ்வளவு முயன்றும் அவர்களின் தகுதிக்கு ஒப்பாக என்னால் வாசிக்க முடியவில்லை. இதை அறிந்து நான் மனம் தளர்ந்தேன்.

போட்டி நடைபெறுவதற்கு இன்னும் ஒரு மாதம் இருந்தது. எங்களின் முயற்சி எவ்வாறு சென்றுகொண்டிருந்தது என்று அறிய என்னுடைய வகுப்பு ஆசிரியர் ஆசைப்பட்டார். அவர் எங்களை வகுப்புக்கு முன்னால் எங்களுடைய திறமையைக் காட்டும்படி கேட்டுக்கொண்டார். நாங்கள் அதற்கு இசைந்தோம்.

அதற்கு அடுத்த நாள் அன்று நாங்கள் எங்களின் வகுப்புக்கு முன்னால் எங்களுடைய இசையாற்றலை வெளிப்படுத்தச் சென்றோம். நான் வீணையை வாசித்தேன். மாலதி தபலாவை வாசித்தாள். ராணி சங்கீதம் பாடினாள். ஆனால், வகுப்புக்கு முன்னால் வாசிப்பதற்கு எனக்குச் சற்றுப் பயமாக இருந்தது. என்னுடைய தோழிகளைப் போல எனக்கு இசை வாசிப்பதில் முன் அனுபவம் இல்லை. அதனால், எங்களின் ஆசிரியர் எங்களை வாசிக்கும்படி கூறியபோது எனக்குக் கையும் ஓடவில்லை. காலும் ஓடவில்லை. பயத்தால் நான் நடுங்கினேன். இதைக் கண்டு என்னுடைய வகுப்பு மாணவர்கள் என்னைப் பார்த்துச் சிரித்தனர். சிலர் என்னைக் கேலியும் கிண்டலும் செய்தனர். இதைக் கண்டு என்னுடைய கண்களிலிருந்து கணணீர் ஆறுபோல வழிந்தது. அவமானத்தைத் தாங்க முடியாமல் நான் வகுப்பைவிட்டு ஓடினேன். என்னுடைய மாணவர்கள் சிரிக்கும் சத்தம் என்னுடைய செவிகளில் ரீங்காரமிட்டது.

அன்று இரவு நான் பள்ளியில் நடந்ததைச் சற்றுச் சிந்தித்துப் பார்த்தேன். என்னுடைய வகுப்பு என்னைப் பார்த்துச் சிரித்த காரணத்தால் எனக்குப் போட்டியில் கலந்துகொள்ள சற்றுப் பயமாக இருந்தது. ஆனால், பயம் என்னை ஆளவைத்தால் நான் என்றும் வாழ்க்கையில் வெற்றி அடைய முடியாது என்பதை நான் அறிந்தேன். மேலும், தன்னுடைய வாழ்க்கையில் ஏற்படும் சவால்களைத் தைரியமாக எதிர்நோக்குபவன்தான் உண்மையான சாதனையாளன் என்பதையும் நான் அறிந்தேன். அதுமட்டுமன்றி, நான் போட்டியில் பங்கேற்க அசைப்படும் என்னுடைய நண்பர்களின் மனங்களையும் புண்படுத்த நான் விரும்பவில்லை. அதனால், நான் போட்டிக்காகத் தீவிரமாகப் பயிற்சி செய்ய ஆரம்பித்தேன். என்னுடைய ஈடுபாட்டைக் கண்டு என்னுடைய நண்பர்கள் வியந்தனர். ஆனால், அதே சமயத்தில் அவர்கள் என்னை உற்சாகப்படுத்தினர். தினந்தோறும் பள்ளி முடிந்ததும் வீணையை இரண்டு மணி நேரத்திற்காவது வாசித்துப் பயிற்சி செய்வேன் என்ற வாக்குறுதியையும் நான் எடுத்தேன். அதேபோல நான் தினந்தோறும் பயிற்சி செய்தேன்.

போட்டி நடைபெறும் நாள் வந்தது. எங்களுக்கு எதிராக ஐந்து குழுக்கள் போட்டியில் இருந்தன. அவர்களின் இசைப் படைப்புகளைக் கண்டு களித்த சமயத்தில் எனக்குச் சற்றுப் பயமும் ஏற்பட்டது. அவர்களின் இசைப்படைப்புகள் அமைத்தும் சிறந்து விளங்கின. அவர்களைப் போல நாங்களும் சிறந்து விளங்குவோமா என்ற சந்தேகமும் பயமும் இருந்தது. இருந்தாலும் நான் என்னுடைய அச்சத்தை ஒரு புறம் தள்ளிவிட்டுப் போட்டிக்குத் தயாராகினேன்.

நாங்கள் எங்களின் இசையைப் படைக்கும் நேரம் வந்தது. நான் தைரியத்துடன் மேடையின் மேல் ஏறினேன். அச்சமயத்தில் அங்கிருந்த என்னுடைய வகுப்பு மாணவர்கள் சிரித்தனர். ஆனால், நான் அதைப் பொருட்படுத்தாமல் வாசிக்க ஆரம்பித்தேன். நாங்கள் எப்பிழையுமின்றி இசை படைத்தோம். எங்களுடைய படைப்பு முடிந்ததும் பள்ளி மண்டபமே அதிரும்படி அனைவரும் கைகளைத் தட்டினர். நான் எப்பிழையுமின்றி வாசித்ததைக் கண்டு வியந்த என்னுடைய சக வகுப்பு மாணவர்கள் என்னைப் பாராட்டினார்கள்.

இச்சம்பவம் இன்னும் என்னுடைய மனத்தில் பசுமரத்தாணியைப் போலப் பதிந்து இருக்கிறது. இதன்மூலம் தன்னம்பிக்கையே வாழ்க்கையில் வெற்றி அடைவதற்கான வழிகாட்டி என்பதைக் கற்றுக்கொண்டேன். பிறர் நம்மை கேலி செய்தாலும் நாம் அதைப் பொருட்படுத்தாமல் தன்னம்பிக்கையுடன் ஒரு செயலில் இறங்கினால் வெற்றி நிச்சயம்.